Badakite gure irakurleek ez dugula kirolari buruz hitz egiten, eta, batez ere, futbolari buruz, salbu eta artikuluetan kirol-ikuspegi hutsa gainditzen duten beste alderdi batzuk modu garrantzitsuan jasotzen badira. Kasu horietako bat da hauxe bera.
Murad Ahmed kirol-kazetariak sinatutako artikulu honetan, Financial Times Magazinen barruan, Athletic Club hain berezia egiten duten oinarrizko elementu guztiak ikusiko ditugu.
Iñaki Williamsekin hizketan hasi eta amaitzen da, bere esentziei eutsiz gure herrialdea alda daitekeela erakutsi duen euskaldunarekin. Horregatik, “patetikoa” da artikuluan, taldea euskal jokalariek bakarrik osatzeko politikari eustea «nazionalismo etnikoaren usain handia» dela adierazten duen iruzkin bat irakurtzea. Zenbait iruzkinek «deskalifikatzaile» izan nahi dute, hobeto esanda, gauza bera egiteko gai diren talderik ez izatearen frustrazioa erakusten dute, jaio ziren lekuarekin harremana galduz irabazi nahi baitute. Badirudi batzuen ulermena izozkailuaren txokoren batean galdu egin dela.
Athletic’s goalkeeper José Ángel Iribar and Real Sociedad captain Inaxio Kortabarria (left) hold aloft the Basque Country flag in 1976 in what Iribar describes as ‘a very significant moment’ for the region
Une historiko oso garrantzitsuak gogorarazten dituen artikulu hau irakurtzea merezi du. Errealak eta Athletic Clubak derbi baten aurretik ikurrina atera zutenekoa bezala, Franco diktadorea hil eta urtebetera. Jose Angel Iribar Athleticeko atezain gipuzkoarrak kontatzen du istorioa, kondaira bizia baita. Une hura gure herrialdearen historian grabatu zen eta Iribarrentzat, dena ona izan zen, emaitza izan ezik: Athleticek Errealaren aurrean galdu zuen.
Gure ikuspuntutik, horrelako artikulu batek oso balio handia du herrialde osoaren irudirako. Horren guztiaren ondoren, ez da futbolaz hitz egiten. Beste gauza bati buruz hitz egiten da. Gizarte baten izaeraz hitz egiten da. Hori ere gertatzen da, adibidez, Eibarko Kirol Elkarteari buruz idazten denean.
Esan bezala, artikulua Iñaki Williansi buruz hitz egiten hasten da eta Iñaki Williansen hitz batzuekin amaitzen da. Hasteko, azal beltzezko euskaldun hau (baina beltza da? Ene, ez ginen konturatu), eta euskal talde honetan jokatzeak beretzat zer esan nahi duen azaltzen du.
The mantra that the club is of the Basque people, by the Basque people, for the Basque people is an alluring one. It convinces players that football is more than a game. It leads to the likes of Williams rejecting the allure of wealthier sides. Instead, he seeks glory for the region that accepted his parents, to the club that developed his talent and to teammates he sees as kin. “At the end of my career I want to be a legend like Iribar,” he says. “I think that all of us who are here feel like part of something. We feel that it reaches us in an important sense, and no one looks down on anyone else. This is a family. I think the fans realise that this is a family, because we fight together as brothers.”
(Kluba «Euskal Herrikoa, Euskal Herrikoa, Euskal Herrikoa» delako mantra erakargarria da. Jokalariak, futbola, joko bat baino gehiago dela konbentzitzen du.’ Williams bezalako pertsonak alde aberatsenen erakargarritasuna baztertzera eramaten ditu. Bere gurasoak onartu zituen eskualdearentzat, bere talentua garatu zuen taldearentzat eta senide gisa ikusten dituen taldekideentzat, berriz, loria bilatzen du.”Nire karreraren amaieran Iribar moduko mito izan nahi dut”, dio. “Hemen gaudenok zerbaiten parte sentitzen garela uste dut. Zentzu garrantzitsuan iristen zaigula sentitzen dugu, eta inork ez du beste inor gutxiesten. Hau familia bat da, eta nire ustetan jarraitzaileek ere familia bat dela konturatzen dira, elkarrekin anai-arreba gisa borrokatzen garelako “.)
(Oharra: Financial Times irakurtzeko erregistratuta egon behar da, doakoa da)
Financial Times – 2019/11/15 – Britainia Handia
Inside Athletic Bilbao: the football club playing by its own rules
January 2019. Athletic Club, a football team based in Bilbao, are playing Sevilla. Receiving the ball in his own half, forward Iñaki Williams flicks it around an opponent and then — whoosh — he runs. Sevilla defenders give chase but can’t catch the 25-year-old, who sprints 70 metres in less than eight seconds. Williams shoots. He scores. The match is won. More than 40,000 Athletic fans in the stadium go wild.
Googleko itzultzailea. Financial Timesek ez du onartzen Googleren itzulpen-sistema automatikoa. Testua ebaki eta itzultzailearen orrian itsatsi behar da
