Guillermo Farmber kazetari eta idazle mexikarraren iritzi-artikulu bat argitaratu du gaur Zócalo egunkari mexikarrak. Harridurarekin Frankismoaren aurkako apaiz bat dagoela esan du. Honela hasten da artikulua: «Apaiz guztiak Francoren aldekoak zirela, eta matxinatutako bandoa errepublikanoen aurkakoak zirela uste nuen ».
Normala da hori pentsatzea, matxinatuei «nazio-bandoa» deitzea, «matxinatuak», «matxinatuak» edo, besterik gabe, «gaizkileak» deitu behar zaizkienean.
Hori guztia normala dela diogu; izan ere, matxinatuen bandoak ezarritako erregimenak 40 urte izan zituen bere hilketak «zuritzeko» eta kontakizun bat sortzeko. Kontakizun horretan gertaerek behartuta jardun zutela sinetsarazi nahi digute, eta, berez, haren hilketa-erregimena onuragarria izan zela. Mundu guztiko eskuinaren bitartekoek elikatutako ikuspegia, izan ere, Franco eta haren erregimena antikomunistak ziren.
Ikuspegi distortsionatu horrek, gainera, Demokrazia eta Errepublika leial diren euskaldunen errealitatearekin talka egiten du. Euskal nazionalismoak, II. Errepublikaren garaiko konfesionalak eta matxinada frankistak, aurre egin zien matxinatuei. Indar guztiekin egin zuen. Horrek kostu handia ekarri zuen bizitzetan, ogasunetan eta askatasunean. Eta ehunka mila euskaldun erbestera eraman zituen.
Hainbat erlijioso, Euzkadin eta Espainian, bere leialekin bando egokian mantendu ziren. Frontean, kapilau gisa parte hartu zuten euskal erlijiosoek, edo atzegardian, biztanleriarekin eta lekualdatuekin lankidetzan, erakutsi zuten intsektuek «Gurutzada» zeritzotenak ez zuela horrelakorik.
Leialen alde egin zuen, eta Euzkadi, Justizia eta Demokraziaren alde egin zutenei askotan heriotza kostatu zitzaien, eta beste askotan kartzela, jarraipena eta erbestea. Ehunka erlijioso beren aberritik kanpo joan behar izan zuten, bai erbesteratu euskaldunekin batera, bai misioen bidean. Ez da harritzekoa joandako lekuetan ahulenen defentsan parte hartu izana. Ez da harritzekoa, halaber, Askapenaren Teologiaren gurasoen artean (eta haren martirien artean) euskal erlijioso ugari egotea. Aita Patxi pasionistari buruzko kapitulua irakurtzea merezi du, edo gerra zibilari eta diktaduraren lehen urteei buruzkoa, Martín Elorza apezpiku pasionistaren jaiotzaren oroitzapena dela-eta jaso dugun Aita Elorzaren liburuan.
Herriari leial zaion eliza baten egoera hori oso ondo kontatzen du Estatu Batuetako Espainiako enbaxadoreak 1933tik 1939ra bitartean, Claude G. Bowers-ek «Misión en España» liburuan, kazetariak jasotzen duen bezala, eta Enric Sopena Pluraleko zuzendariak.
Martiriak eta jarraituak izan ziren faxismora eta matxinadara ez tolesteko, bere herriaren alde egiteko eta hain une gogorretan laguntzeko.
Eliza ofizialak, Francisco Franco diktadore eta hiltzailea «palio azpian» zeramanak, ez ditu gogoratzen. Baina ezkutuan eta isilean gordetzen ditu. Horregatik, gure aberritik, Euzkaditik, ia inork ez daki zer gertatu zen.
Guztiak gogoan, abenduaren 24a bezain egun berezia.
Zokaloren artikuluarekin eta Miquel del Tororen artikulu bikainarekin bat gatoz, gertatutakoaren berri ematen baitu.
Zócalo – 2019/12/24 – Mexiko
¿Un sacerdote antifranquista?
o tenía entendido que todos los sacerdotes habían sido partidarios de Franco y del bando nacional sublevado contra los republicanos. Pero leo en Wikipedia que Marino Ayerra Redín (Navarra 1903, Argentina 1988) muere atropellado (presuntamente a propósito) a los 85 años por un miembro de las fuerzas armadas argentinas.
(Jarraitu) (Itzulpen automatikoa)
El Estado –
La represión franquista de los curas vascos: los otros “mártires” de la Guerra Civil
La Iglesia católica no sólo apoyó a Franco antes, durante y después de la Guerra Civil, sino que colaboró activamente en la represión posterior sobre cualquier persona que fuese considerada “afín a los rojos”. Además, en muchos casos fueron los propios sacerdotes los que se unieron de forma entusiasta a las columnas de los sublevados, y participaron activamente en las matanzas.
(Jarraitu) (Itzulpen automatikoa)
Last Updated on Abe 21, 2020 by About Basque Country